به آرامی!
به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر سفر نکنی،
اگر کتابی نخوانی،
اگر به اصوات زندگی گوش ندهی،
اگر از خودت قدردانی نکنی.
به آرامی آغاز به مردن می کنی
زمانی که خود باوری را در خودت بکشی،
وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند.
به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر برده عادات خود شوی،
اگر همیشه از یک راه تکراری بروی،
اگر روزمرّگی را تغییر ندهی،
اگر رنگ های متفاوت به تن نکنی،
یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی.
تو به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر از شور و حرارت،
از احساسات سرکش،
و از چیزهایی که چشمانت را به درخشش وا می دارند،
و ضربان قلبت را تندتر می کنند، دوری کنی.
تو به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر هنگامی که با شغلت یا عشقت شاد نیستی، آن را عوض نکنی،
اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نکنی،
اگر ورای رویاها نروی،
اگر به خودت اجازه ندهی،
که حداقل یک بار در تمام زندگیت
ورای مصلحت اندیشی بروی.
امروز زندگی را آغاز کن!
امروز مخاطره کن!
امروز کاری کن!
نگذار که به آرامی بمیری!
شادی را فراموش نکن
اومدم انبار!نبودی رفتم!
راستی مطلب قشنگی نوشته بودی.
منوچهر یه پیشنهاد دارم برات!
خودت هم شروع به نوشتن کن!دوست داری بنویسی؟
حداقل من از متنات استفاده می کنم!جک بنویس!خاطره بنویس!هرچی می تونی بنویس!یه روز راه می افتی!
راستی زیاد زر نمی زنم!تا همین جا بسه!
بای بای پسرعمو
باشه.!!!!!!!!!ماکه یه پسر عمو بیشتر نداریم!!!!!!!!!!بای بای!!!راستی سلام !!!خب یادم رفت دیگه!